Η υπερνεωτερικότητα, όπως φανερώνει η ίδια η λέξη, επιχειρεί να αποδώσει την υπερβολή της νεωτερικότητας, την τάση του σύγχρονου κόσμου να κάνει τα πάντα σε υπέρτατο βαθμό και να αγγίζει τα όριά του. (. . .) Στον τόμο αυτόν διακεκριμένοι Έλληνες και ξένοι επιστήμονες από το χώρο της κλινικής κοινωνικής ψυχολογίας και γενικότερα των κοινωνικών επιστημών επιχειρούν να αναλύσουν το νέο αυτόν τύπο ανθρώπου: το υπερνεωτερικό υποκείμενο. Η προσέγγιση επικεντρώνεται θεματικά σε τέσσερις τομείς (ψυχοπαθολογία, επικοινωνία, εργασία, κοινωνικό και εκπαιδευτικό πεδίο) και στηρίζεται σε ποικίλες θεωρίες και μεθοδολογίες, φωτίζοντας έτσι πλησιέστερα την -έτσι κι αλλιώς- πολυδιαιρεμένη και πολυδιάστατη φύση του υπερνεωτερικού ανθρώπου και του κόσμου στον οποίο ζει.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
