Το βασικό σε όλη τη διαδρομή της μετάφρασης είναι να μη λησμονούμε πως μεταφράζουμε κείμενο λειτουργικό (εκκλησιαστικό), συγκεκριμένης μάλιστα εποχής, και ότι `δεν μπορούμε ούτε να καταλάβουμε ούτε να εξηγήσουμε την εκκλησιαστική τέχνη έξω από την εκκλησία και από τη ζωή της` (Ουσπένκι). Αυτή η αλήθεια καθορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννιέται και αναπτύσσεται η μεγαλόπνοη ποίηση του Ρωμανού του Μελωδού, ο οποίος σφραγίζεται από το δικό του εκκλησιαστικό βίο και την εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας πνευματική ζωή. [...] Οι ύμνοι ως αγιολογικά κείμενα, ήταν συνθεμένοι για σκοπούς λατρευτικούς, αλλά όπως φαίνεται γραφτήκανε πολύ περισσότεροι απ` όσους η Εκκλησία είχε ανάγκη. [...] Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο η θεολογία να διατυπώνεται ποιητικά και κατά τούτο ακριβώς μετάγεται σε υψηλή θεολογική λειτουργία, καθώς η ποίηση υπερέχει του άκαμπτου δογματικού λόγου. [....]
Το τρίπτυχο αυτό των ύμνων ανήκει στα δεσποτικά και θεομητορικά κοντάκια του Ρωμανού του Μελωδού και καλύπτει τη Γέννηση, τη Σταύρωση και την Ανάληψη του Κυρίου. Και τα τρία κοντάκια είναι `ιδιόμελα` και ψάλλονται σε ήχο πλάγιο β. Έχουν ακροστιχίδα που δηλώνει το όνομα του Ρωμανού. Παρουσιάζονται στην έκδοση αυτή στο πρωτότυπο και στην έμμετρη ποιητική μετάφρασή τους από τον Κύπριο ποιητή Κυριάκο Χαραλαμπίδη.
Το πρωτότυπο βυζαντινό κείμενο στηρίχτηκε στη χειρόγραφη παράδοση των πατμιακών κωδίκων, που εκδόθηκαν κριτικά υπό την εποπτεία του καθηγητή Νικόλαου Β. Τωμαδάκη.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]