«Τα σύνορα τα πέρασα στις 2 Ιουλίου. Όλη τη μέρα στο σημείο του περάσματος. Στα τζάμια του αλβανικού τελωνείου, όπου καθρεφτιζόταν το είδωλό μου, είχα την ευκαιρία να κοιταχτώ απ` την κορφή ως τα νύχια. Το μπλουτζίν παντελόνι μού φάνηκε τόσο αηδιαστικό όσο και το πουκάμισο με τα κίτρινα λουλούδια και τα καφέ τετράγωνα. Το πρόσωπό μου δεν έδειχνε με ακρίβεια την ηλικία μου, ενώ τα πυκνά, μπερδεμένα απ` τον αέρα και τη σκόνη μαλλιά μου συμπλήρωναν το άσχημο παρουσιαστικό μου. Προσπαθώ αρκετές φορές να ανταλλάξω τα αλβανικά `λεκ` με ελληνικές δραχμές. Μάταια... Έρχομαι ξανά αντιμέτωπος με το ομοίωμά μου στα τζάμια του τελωνείου, όπου καθρεφτίζομαι, και μια βαθιά συγκίνηση με πνίγει. Το κορμί μου, ψηλό και γεμάτο στην όψη, το τρώει από μέσα αυτό που θά` πρεπε να είναι η άνοιξή του: η ηλικία. Τριάντα χρόνια ζωής». Ο Σπύρος όπως τον λένε εδώ, είναι Αλβανός, παντρεμένος με την ωραία Λόρα και πατέρας ενός μικρού αγοριού. Έρχεται στην Ελλάδα για να κερδίσει τα χρήματα που θα τους επιτρέψουν να αποκτήσουν ένα σπίτι και αφηγείται ο ίδιος, με νηφαλιότητα, τη μεγάλη περιπέτεια, στην οποία βυθίζεται ο ίδιος, και συνάμα το δράμα που ζουν η γυναίκα και ο γιος του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]