Κι αν ο Τσε ξαναρχόταν; Μα αυτά δεν γίνονται! Κι όμως, η Λατινική Αμερική κρύβει μια αλήθεια: Εδώ όλα γίνονται αρκεί να πιστεύεις στα απίστευτα. Να λες: «Να είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο». Όπως θα πει ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ντε λα Σέρνα. Όταν θα χει γίνει ο Τσε. Το `φερε η τύχη κι απ` τα πρώτα του χρόνια πάλευε με τον θάνατο. Πάντα υπήρχε εκείνο το άσθμα απ` την υγρασία της Αργεντινής, που του `κοβε το νήμα της ζωής. Κι η λύση πάντα μία: να κάνει το αντίθετο. Για το άσθμα του, για τη ζωή του, για τους κανόνες της Ιστορίας, για τις νομοτέλειες του σοσιαλισμού, για τις πιθανότητες... Έτσι έφτασε γιατρουδάκι στα λεπροκομεία του Αμαζονίου, στα ορυχεία της Χιλής, στις παράγκες της Γουατεμάλας, στο Μάτσου Πίτσου των Ίνκας, στη Φλόριδα, για να δει «πώς λειτουργεί το κόλπο». Έτσι έγινε και πίστεψε τον Φιντέλ Κάστρο και μπάρκαρε στο σαπιοκάραβο την «Γκράνμα». Έτσι έγινε και είδαν οι γυναίκες της Αβάνας, πρωτοχρονιά του `59, το χαμόγελό του κάτω απ` τον μπερέ με το άστρο. Κι έτσι, πάλι, κάθισε σε υπουργική καρέκλα, έμαθε τη διπλωματία, μίσησε τη γραφειοκρατία, τη συντροφική υποκρισία και τον δεσποτισμό του «Ρώσου αδελφού», την αδιαφορία του Μάο, του Χρουτσόφ, του Τίτο, για κείνα τα πολλά του Βιετνάμ... Κι αφού δεν μπορεί να ζει καταπώς πίστευε -όπως θα γράψει στα παιδιά του- θα βρει τον θάνατο στη Βολιβία. Με τη βοήθεια της CIA, την προδοσία του «ορθόδοξου» κομουνισμού, την ακατάλληλη συγκυρία... Κι έφυγε νωρίς. Κι όμως, είπαν τον είδανε αργότερα. Εσείς δεν τον είδατε πουθενά; Κι έπειτα πάλι χάθηκε. Κι αν ξανάρθει; Μέχρι σήμερα οι Ινδιάνοι λένε πως οι κηνηγημένοι θεοί των Ίνκας είναι κρυμμένοι στις πέτρες, περιμένοντας μέρες καλύτερες να ξανάρθουν. Τότε, λένε, θα `ρθει κι αυτός...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]