Ο «Φαίδων» ανήκει στην κατηγορία των λεγόμενων «αφηγηματικών» διαλόγων του Πλάτωνος. Σ` αυτόν, ένας από τους φίλους τού Σωκράτους διηγείται τα όσα συζητήθηκαν προ της θανατικής εκτελέσεως του μεγάλου δασκάλου μέσα στην φυλακή. Αυτός είναι ο Φαίδων, με το όνομα του οποίου τιτλοφορείται ο διάλογος. Η αφήγησις γίνεται στον Φλιούντα της Αργολίδος, ύστερα από ημέρες, κατά παράκλησιν κάποιου Εχεκράτους, ο οποίος επιθυμεί να μάθη τα όσα συνέβησαν κατά την τελευταία ημέρα του Σωκράτους. Η επιλογή δε του Φλιούντος δεν είναι τυχαία. Από αυτήν, κατά τον Παυσανία (ΙΙ. 13) καταγόταν ο πρόγονος του Πυθαγόρου Ίππασος και για τον λόγο αυτό ο τόπος αυτός είχε καθιερωθή για την συγκέντρωσι των Πυθαγορείων, οι οποίοι πρώτοι εξέτασαν τα σχετικά με την αθανασία της ψυχής, που είναι και θέμα του διαλόγου αυτού. Η επιχειρηματολογία του Σωκράτους σε γενικές γραμμές είναι η εξής: Κάθε στοιχείο γίνεται κατανοητό από το αντίθετον αυτού, όπως λ.χ. ο ύπνος από την αγρυπνία και το ψύχος από την θερμότητα και αντιστρόφως, έτσι και ο θάνατος από την ζωή. Σύμφωνα δε με την εναλλαγή των αντιθέτων, από τον θάνατο θα προέλθη η αναγέννησις. Άρα ο θάνατος του σώματος δεν καταστρέφει την ψυχή, αντίθετα, αυτή επιζή διερχόμενη από μία σειρά ζωών και θανάτων. Ακόμη, η σύλληψις των εννοιών της ωραιότητος, της ισότητος κλπ. δεν είναι παρά ανάμνησις, η οποία δεν έχει σχέσι με μια οποιαδήποτε περίοδο της γήϊνης ζωής μας, αλλά της εξωγήϊνης, κατά την διάρκεια της οποίας η ψυχή μας απέκτησε τις απόλυτες αυτές αξίες νοητικώς και τις διαπιστώνει διά των αισθήσεων κατά την περίοδο της εγκόσμιας ζωής. Η ψυχή λοιπόν έχει την δική της ανεξάρτητη από το σώμα ζωή, η οποία προϋπήρξε αυτού. Με αυτά και άλλα επιχειρήματα ο Σωκράτης υποστηρίζει την αθανασία της ψυχής και ακολουθεί διάλογος μεταξύ των παρευρισκομένων. Από τα πιο εντυπωσιακά δε επιχειρήματα που συνηγορούν υπέρ της απόψεως περί μετεμψυχώσεων είναι εκείνο που καταθέτει ο Κέβης: όπως ένας ηθοποιός αλλάζει ενδύματα αναλόγως προς τις απαιτήσεις της εκάστοτε παραστάσεως, έτσι και η ψυχή αλλάζει σώματα! Αυτό όμως δεν αποδεικνύει ότι στο τέλος δεν πεθαίνει η ψυχή αυτή... Και ο διάλογος συνεχίζεται με θέσεις και αντιθέσεις, για να καταλήξη στο συμπέρασμα ότι η ψυχή όχι μόνον είναι αθάνατη, αλλά και άφθαρτη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]