«Δεν φοβάμαι τίποτα, θυμάμαι τα πάντα. Είμαι ελεύθερη. Εξακολουθώ όμως να αγαπώ. Τη θάλασσα. Τα ταξίδια. . . Και, από ασίγαστη ανασφάλεια, τον πρώτο τυχόντα που θα δώσει σοκολάτα στην υπογλυκαιμία της μόνιμης απουσίας. . .». Αυτή η γυναίκα έχει τον τρόπο να σε κάνει να την αγαπάς και να την αντιπαθείς. Εγώ δεν είμαι εκρηκτικός και ενθουσιώδης να της ξεφουρνίσω εκπλήξεις που την ξετρελαίνουν. Κι εκείνη, είναι ένας κυκλοθυμικός αντιδραστήρας, που γέρνει μάλλον προς την απαισιόδοξη πλευρά - περιμένεις απλώς πότε θα εκραγεί. Δεν ξέρω ποιος συνδυασμός θα μπορούσε να την ευχαριστήσει. Οπωσδήποτε όχι ένας άντρας στα πόδια της. Θα βαριόταν γρήγορα. Ούτε βέβαια ένας ψεύτης που θα την γέμιζε με δώρα και υποσχέσεις. (. . .) Ίσως κάποιος που θα της έκανε δέκα τηλεφωνήματα την ημέρα, θα θυμόταν τις επετείους τους, θα έφερνε λουλούδια (. . .). Ή κάποιος που, σε ανύποπτο χρόνο, θα την ξεσήκωνε για ταξίδια και όνειρα. Και θα την φιλούσε σαν τρελός στη μέση του δρόμου!. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]