Ποιος ξέρει από ποια αυτιά θα ακουστεί ένα τραγούδι και σε ποια χέρια θα πέσει ένα βιβλίο; Όποιος ξέρει, να μη το πει. Τα τραγούδια πρέπει να γράφονται χωρίς την παραμικρή διάθεση ή προσπάθεια ν’ αρέσουν σε κάποιον συγκεκριμένα, η ομορφιά - το παιχνίδι δηλαδή - είναι να καταφέρει, όποιος τα «συναντήσει», να τα διαβάσει «καλά». Γιατί οι ζωές και οι καθημερινότητες όλων είναι διαφορετικές. Αν τύχει και συμπέσουν, είναι ευχή. Μα σπάνια συμβαίνει, άλλωστε ο καθένας ξέρει αυτό που ζει ή φαντάζεται. Και φαντάζεται αυτό που του αρέσει. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
