Η «Ορέστεια» είναι η μόνη τριλογία του Αισχύλου που μας σώθηκε. Χάρη σ` αυτή μπορούμε να σχηματίσουμε σαφή αντίληψη του τρόπου με τον οποίο ο ποιητής συνέδεε σε οργανική ενότητα έναν πολύπλευρο μύθο, πώς ανέπτυσσε μία κεντρική ιδέα σε τρία συνεχόμενα δράματα, πώς συλλάμβανε, δηλαδή, και πώς πραγμάτωνε την ποιητική του έμπνευση. Η διάσωση της τριλογίας αυτής είναι από τα ευτυχέστερα γεγονότα της φιλολογίας, όχι μόνο γιατί βρισκόμαστε μπροστά στο πιο ρωμαλέο, το πιο βαθύ, το πιο συγκλονιστικό έργο της αρχαίας τραγωδίας -το τελειότερο δημιούργημα του ανθρωπίνου πνεύματος, κατά τον Swinburne- αλλά και γιατί μας δίνει το ασφαλές μέσον για την κατανόηση της όλης αισχυλείου τεχνικής στη δραματική σύνθεση, καθώς και της βαθύτερης σκέψης που παρορμούσε τον ποιητή σ` αυτή. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]