Η κατά τα έτη 1974-1981 κοινόβιος ζωή μου εις το όρος του Άθωνος και η μετάβασις επί τετραετίαν (1981-1985) εις το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου εν Κισσάβω Λαρίσης, είχον ως αποτέλεσμα την ενασχόλησίν μου με τους εν τη Μονή Καρακάλλου και Σελίτσανη Αγιορείτας οσιομάρτυρας, Γεδεών και Δαμιανό. (...) Διότι τα αγιολογικά κείμενα δεν είναι ιστορικά κείμενα. Παρέχουν όμως ιστορικές πληροφορίες και σημαντικές ειδήσεις. (...) Εάν όμως οι Χριστιανοί σήμερα δεν έχουν τον απόλυτα φυσικό πόθο να δουν ορατές αποδείξεις της πίστεώς μας, μέσα από τα συναξάρια, χρήσιμο θα ήταν να προσεγγίσουν τα κείμενα αυτά, τουλάχιστον, ως Ιστορία. Διαφορετικά όποιος μένει απαθής ενώπιον (και) της ιστορίας, αυτός δεν μπορεί να είναι καλός χριστιανός.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]