Στο βιβλίο του φίλου μου Γιώργου Κοίλιαρη εμπλέκονται με θαυμαστό τρόπο τα πάντα: Πολυτεχνείο, 17Ν, μυστικές υπηρεσίες, πράκτορες της Μοσάντ και των ΗΠΑ, σ` ένα αμάλγαμα που θα το ζήλευε ένας Ζεράρ ντε Βιλιέ.
Η κοφτή γραφή του Κοίλιαρη εξυπηρετεί απόλυτα τη δράση. Η δράση γίνεται φράση και τ` ανάποδο.
Το μοντάζ, πάλι, του βιβλίου είναι κι αυτό συναρπαστικό, σαν μια ταινία του Βερνέιγ.
Τώρα, ο συγγραφέας πέρασε στο μυθιστόρημα, που ξέρω ότι δούλεψε πολλά χρόνια.
Η τελική του μορφή, που κρατάτε τώρα στα χέρια σας, είναι εκείνη που συμπυκνώνει καλύτερα τα προτερήματα του συγγραφέα: όχι πολλή ψυχολογική ανάλυση, δράση αλλά με υπόστρωμα ιδεολογικό, και παρουσίαση χαρακτήρων υπαινικτικά, ώστε να συμπληρώσει ο αναγνώστης με τη φαντασία του όσα «ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται».

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]