Μικρό είναι αληθινά τούτο το ποίημα, λίγα στιχάκια καμωμένα στην καρδιά του ποιητή. Ελεγεία και παρακαταθήκη συνάμα, πνευματική κληρονομιά στον κόσμο που τον έθρεψε. Λίγα στιχάκια μα γιγάντια, ν’ αγκαλιάζουν τη γη και όλους τους ανθρώπους από ύψη δυσθεώρητα. Λίγα στιχάκια μα ορόσημα, οδοδείκτες για να βαδίζουν οι άνθρωποι - και πιο πολύ οι νέοι - ατάραχοι και γαλήνιοι μέσα απ’ το βουητό της ξέφρενης καθημερινότητας στις πρακτικές αξίες της ανθρώπινης φύσης.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
