`Πολλοί αναρχικοί είναι καχύποπτοι απέναντι στην `ψυχολογιοποίηση`, και αναφέρονται πολύ ελάχιστα στην ψυχολογία πέραν του να ασκούν κριτική στον ατομικισμό της. Ωστόσο, στις ψυχολογικές υποθέσεις σχετικά με την εξουσία, την ιεραρχία, τη συνεργασία και παρόμοιες δυναμικές λανθάνει μια κριτική απέναντι στον κρατισμό και τον καπιταλισμό, και σκιαγραφούνται προ-εικονιστικές απόπειρες για την αλλαγή της κοινωνίας έτσι ώστε οι άνθρωποι να επιτυγχάνουν πιο εύκολα τόσο την αυτονομία όσο και την αμοιβαιότητα. Την ίδια στιγμή, ο προσωπικός και διαπροσωπικός αναβρασμός συχνά δυσχεραίνει αυτές τις απόπειρες. Το ζητούμενο είναι να προσδιορίσουμε ποιες πλευρές της ψυχολογικής έρευνας και της ψυχοθεραπείας, ιδιαίτερα της κριτικής ψυχολογίας, των προεκτάσεων της ανθρωπιστικής ψυχολογίας και της ριζοσπαστικής ψυχανάλυσης, μπορούν να βοηθήσουν τους αναρχικούς να καταπιαστούν ταυτόχρονα με το προσωπικό και το πολιτικό. [...]`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]