Στη δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο "Aνάσα από τη φτερούγα ενός σπουργίτη" ο Χρήστος Τζιώκος εμφανίζεται Χωρίς δέρμα, απαλλαγμένος πια, να προχωράει με σταθερά πατήματα Λίγο ακόμα... παραπέρα.

Στα 33 μικρά και μεγάλα ποιήματα αυτής της εσοδείας συνυπάρχουν οι οιστρήλατες σειρήνες του παρελθόντος (Χωρίς δέρμα, Δαγκωματιές στα μάτια, Ο δερμάτινος άνθρωπος [ονειρεύεται;],
Αυτοφαγία ξανά), η αναπόδραστη καθημερινότητα (Ο σκληρός κόσμος του λεωφορείου, Ομπρέλα, Πωλήσεις, Αγορές, Προσπάθεια διαλόγου, Υποψίες, Διαφάνεια, Η χαρά κατακάθεται, Είναι μόνο
δύο γράμματα), η δραπέτισσα ενατένιση (Ξυπόλητος, Αλμυρό, Ημερόνυχτο γλυκό, Καλειδοσκόπιο, Μετρώντας αστέρια, Μούχρωμα, Πλάγια, Όλα), η σκληρή υπέρηχη μουσική (Ο θόρυβος της
σιωπής, Φόβος, Σιωπή, Η σιωπή του θορύβου), η κολυμβήθρα του παιδικού μας κόσμου (Πυγολαμπίδα, Στις άκρες, Ταξιδεμένο παιδί, Συννεφοπατήματα, Η τσίχλα, Ονειροχρόνος).

Οι εικονολέξεις του Χρήστου Τζιώκου ταξιδεύουν και κάποτε σταθμεύουν σε αγαπημένες του αναφορές, από τον αιώνιο Αγγελόπουλο ως τον φευγάτο Αγγελάκα, από τον λωτοφάγο Καβάφη ως τον ψυχοβγάλτη Οικονομίδη, από τον Aίσωπο-Θανάση Παπακωνσταντίνου της παραμυθίας ως τη γήινη Μυρσίνη Λαμπράκη της μαγειρίας.

Η διάθεσή του άλλοτε μελαγχολική κι άλλοτε χαρμόσυνη, αναβλύζει ψήγματα καθημερινής αισιοδοξίας. Μέσα από μία, μεγέθους χαϊκού, Προσπάθεια διαλόγου με ένα γνωστό του πρόσωπο.
Πίσω από ένα παιχνίδισμα αντιμετάθεσης που Είναι μόνο δύο γράμματα. Και, κυρίως, μέσω της τολμηρής του συνταγής για την ελπίδα που φουσκώνει μόνη της και νοστιμεύει με λίγο πολύτιμο
Αλμυρό. Τούτο το «αντίδωρο» ποίημα είναι που προσέφερε έναν στίχο του ως τίτλο αυτής ταύτης της ποιητικής συλλογής.

Το εικαστικό μέρος της Ανάσας από τη φτερούγα ενός σπουργίτη ανέλαβε ο σχεδιαστής, σκιτσογράφος και κομίστας Θανάσης Πέτρου. Οι εικόνες του ρέουν αβίαστες, (εκ)στατικά κινούμενες, ίπτανται ανάμεσα στις σελίδες, προσυπογράφουν και υστερογραφούν τη ραχοκοκαλιά της ποίησης του Χρήστου Τζιώκου. Υπογραμμίζουν την οικονομία των λέξεων και την ελάχιστη συμβολή του για την αυτονόητη αλλά τόσο λησμονημένη επανίδρυση του ορίζοντα.

Κώστας Γ. Καρδερίνης