(...) Χαρακτήρας ατίθασος, ιδιόρρυθμος και φιλόνικος, ο Λασκαράτος όταν έγραφε τα `Μυστήρια` ήταν προσθέτως διπλά απογοητευμένος και αηδιασμένος. Απογοητευμένος από την επαγγελματική του α(πο)τυχία, τόσο ως δικαστή όσο και ως δικηγόρου, αλλά και ως διαχειριστή της πατρικής περιουσίας, και αηδιασμένος από την πολιτική, αφού δύο φορές είχε αποτύχει στις εκλογές της Ιόνιας Βουλής, κατά τα έτη 1850 και 1862. Ήταν λοιπόν φυσικό και ευεξήγητο, ότι όλη αυτή η πικρία και η ιδιορρυθμία του χαρακτήρα του έβρισκαν διέξοδο στον όλως ιδιωματικό και αθυρόστομο λόγο του, που κάτω από το πέπλο της σάτιρας υπερέβαλε τα κακώς κείμενα και τα καυτηρίαζε ανελέητα. Στον κλήρο της εποχής προσήπτε αμάθεια, αισχροκέρδεια, καταχρήσεις και παρερμηνεία του πνεύματος και του γράμματος των ιερών κανόνων. Στους πολιτικούς της πατρίδας του έβλεπε δημαγωγία, ανειλικρίνεια και ιδιοτέλεια, ιδίως δε τους Ριζοσπάστες θεωρούσε δόλιους δημαγωγούς, πιστεύοντας ακραδάντως ότι οι σκέψεις τους για Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα ήταν όλως πρόωρες, αληθώς χίμαιρες. Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο ξεσηκώθηκε θύελλα, ιδίως από μέρους του κλήρου και των Ριζοσπαστών, όλων αυτών που δέχονταν και τις σκληρότερες καταγγελίες. Ο τότε Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Σπυρίδων [Κοντομίχαλος] (1842 - 1873) προχώρησε αμέσως, στις 2 Μαρτίου 1856, στην καταδίκη του βλάσφημου έργου και στον αφορισμό του βιβλίου και, εάν αυτό δεν αποσυρόταν, και του συγγραφέα του. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]