Ο συγγραφέας επιτίθεται στον θεμελιωτή της ψυχανάλυσης Σ. Φρόιντ, του οποίου προσπαθεί να αποδείξει τον διπλό χαρακτήρα: Ο Φρόιντ από τη μία επεξεργάζεται μια θεωρία από τις πιο πλούσιες και πιο υποσχόμενες για την κατανόηση και τη θεραπεία των ανθρώπινων όντων, αλλά, συγχρόνως, εισάγει το αντίθετο, δηλαδή μια θεωρία -αυτή του ασυνείδητου- και μια μέθοδο -τη μέθοδο της ερμηνείας-, που κατά τη διάρκεια των εκατό περίπου χρόνων που μας χωρίζουν από την εμφάνισή τους, έχουν παίξει ένα ρόδο οπισθοδρομικό και ολέθριο. Το βιβλίο στοχεύει στην εξήγηση αυτής της αντίφασης και στην παρουσίαση μιας θέσης που επιτρέπει να ξεδιαλύνουμε τις αμφιβολίες στις οποίες μας έβαλε η ψυχανάλυση ενώ ταυτόχρονα δείχνει ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της φροϋδικής αντίληψης για το ασυνείδητο.