«Σκεπτόμαστε πάντοτε αλλού»: εγκώμιο της μετατόπισης, της απόκλισης και της αποκέντρωσης. Κάτω από τη γραφίδα της Νικόλ Λαπιέρ, η φράση του Μονταίνιου γίνεται ο μίτος της Αριάδνης για ένα διανοητικό ταξίδι που δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Ακολουθούμε τα βήματα όλων των μετατοπισμένων διανοουμένων που έφυγαν, πράγματι, για να σκεφτούν αλλού, βγήκαν από τα περπατημένα μονοπάτια, πέρασαν τα όρια, διάβηκαν τα σύνορα, δρασκέλισαν τα κοινωνικά φράγματα, χωρίς καμία πρόκληση ή προτροπή. Χωρομετρώντας ένα πεδίο περιπέτειας όπου παίζονται και διακυβεύονται ταυτότητες τελεσίδικα ασαφείς και αναμεμειγμένες, που αρνούνται τις κατηγοριοποιήσεις, τους περιορισμούς και τους διαχωρισμούς, μας κάνει να ανακαλύψουμε μια απέραντη πινακοθήκη προσωπογραφιών, από τον Γκέοργκ Ζίμμελ στον Έντουαρτν Σαΐντ, από τον Βάλτερ Μπένγιαμιν στον Πωλ Γκιλρόι, περνώντας από τους Ντεβερέ, Ντελέζ και τόσους άλλους, ένα φανταστικό μουσείο όπου οι ιδέες ζωντανεύουν, αποκτούν σάρκα και οστά. Από την πορεία και τα έργα τους, τα πρόσωπα που επιλέγει η Νικόλ Λαπιέρ είναι μορφές του διανοούμενου ως ξένου, η αποκλίνουσα εμπειρία του οποίου οξύνει τις διερωτήσεις και κεντρίζει τη σκέψη. Στον δαίδαλο των ιδεών και των κόσμων, των εποχών και των τόπων, το «Ας σκεφθούμε αλλού» γίνεται ένα βιβλίο «πυξίδα», οι αόρατες βελόνες της οποίας κρύβουν τον χτύπο μιας καρδιάς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]