Η συνθήκη που υπογράφηκε στις 2 Οκτωβρίου 1997 στο Άμστερνταμ από τα δεκαπέντε μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως είναι η τρίτη αναθεώρηση των ευρωπαϊκών συνθηκών μέσα σε δέκα χρόνια. Υπολείπεται σαφώς σε σημασία της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξεως και της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Συνθήκη του Μάαστριχτ). Εισάγει πάντως δύο σπουδαίες, αν και αβέβαιης ακόμη πρακτικής σημασίας, καινοτομίες: την ευχέρεια επιβολής κυρώσεων σε παρανομούντα κράτη μέλη και το δικαίωμα της πλειοψηφίας να προχωρεί σε στενότερη συνεργασία και χωρίς τη σύμπραξη της μειοψηφίας. Επιφέρει επίσης πολυάριθμες αλλαγές στις ιδρυτικές των ευρωπαϊκών Κοινοτήτων συνθήκες και στην Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέλος, κωδικοποιεί και αναριθμεί τα άρθρα της ΣυνθΕΕ και της ΣυνθΕΚ. Με τη Συνθήκη του Άμστερνταμ συνεχίζεται η διάνοιξη μιας αρχικά οικονομικής κυρίως κοινότητας σε μια όλο και εντονότερα πολιτική ένωση ευρωπαϊκών κρατών. Το πολιτικό στοιχείο ενυπήρχε βέβαια ήδη στη Συνθήκη της ΕΟΚ, αλλά έλαβε μια νέα ώθηση με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη και ενισχύθηκε ιδιαίτερα με την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Θεωρείται πια ως δεδομένο στη νέα συνθήκη. Η συνθήκη του Άμστερνταμ αρχίζει να ισχύει την 1η Μαΐου 1999.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]