Δύο πρωταγωνιστές: η Βενετία και η Οθωμανική αυτοκρατορία, τον 16ο και τον 17ο αιώνα. Μεγάλη εμπορική και ναυτική δύναμη η πρώτη, αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως πολιτεία χωρίς τείχη, που στηρίζεται στην ανωτερότητα των θεσμών και την αφοσίωση των πολιτών της. Μπροστά της ορθώνεται ο μεγαλύτερος εχθρός της χριστιανοσύνης, που σαγηνεύει τα πνεύματα των αντιπάλων του, εμπνέοντας ταυτόχρονα το θαυμασμό και την αποστροφή. Κληρονόμος των παλαιών αυτοκρατοριών, κάτοχος της πιο τρομερής δύναμης της εποχής, ο Σουλτάνος εμφανίζεται να επιζητεί την εγκαθίδρυση μιας οικουμενικής μοναρχίας. Ο Μακιαβέλι τον τοποθετεί στο ίδιο βάθρο με τους μεγάλους ηγεμόνες της Ιστορίας. Ωστόσο, δύο αιώνες αργότερα, απ` αυτόν ακριβώς θα αντλήσει ο Μοντεσκιέ το περίφημο πρότυπο του ανατολικού δεσπότη. Πώς επέρχεται αυτή η ανατροπή; Γιατί ο μεγαλοπρεπής ηγέτης μετατρέπεται σε ειδεχθή τύραννο; Μέσα από την ιστορία των πολυτάραχων σχέσεων μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανοσύνης, το δοκίμιο αυτό ερμηνεύει μια καίρια μεταστροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής συνείδησης. Γραμμένο σαν λιμπρέτο, αντλεί το υλικό του από τη Βενετία και, συνάμα, ακολουθεί τη μουσική της - εκείνη του ορατόριου του Βιβάλντι, όπου η Βενετία-Ιουδήθ δολοφονεί στον ύπνο του τον Τούρκο-Ολοφέρνη, για να ελευθερώσει την πολιορκημένη πόλη της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]