Το ελληνικό σύστημα χαρακτηρίζεται από έντονα συμπτώματα αποξένωσης, τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των μαθητών, με συνέπειες πολύ αρνητικές για την παραπέρα πορεία του. Οι εκπαιδευτικοί έχουν μεταβληθεί σε διαχειριστές προσχεδιασμένων μοντέλων και οι μαθητές καλούνται να συμμετάσχουν σε διδακτικές διαδικασίες που ελάχιστα παίρνουν υπόψη τους τα προβλήματα, τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντά τους. Αυτή την αρνητική εικόνα επιδιώκει να ανατρέψει η βιωματική - επικοινωνιακή διδασκαλία, γνωστή και ως μέθοδος «Project». Η μέθοδος αυτή, στηριγμένη στις αρχές της «Προοδευτικής εκπαίδευσης», του «Σχολείου εργασίας» και της «Πολυτεχνικής εκπαίδευσης`, τονίζει, στις μέρες μας ιδιαίτερα, την επικοινωνιακή διάσταση της διδασκαλίας, προσπαθώντας να βοηθήσει στη δημιουργία αυτόνομων και ενεργητικών πολιτών, ικανών να αντιμετωπίζουν τα ποικίλα προβλήματα της εποχής μας, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται για τη ρευστότητα και την ταχύτητά της, με ποικίλες κοινωνικές ανακατατάξεις και με αμείλικτη την παρέμβαση της τεχνολογίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]