Η εργασία αυτή πραγματεύεται τη διπολική σχέση γεωστρατηγικής και σύγχρονου κόσμου. Στο πρώτο πλάνο της βρίσκεται πάγια η αντίδραση και στο δεύτερο η κοινωνική πρόοδος, με τη Ρωσία και γενικότερα με το σλαβικό κόσμο στον πυρήνα της ήδη απ’ τον 19ο αιώνα, και κυρίως από το 1917 κι έπειτα. Η προοδευτικότητα αυτή έχει να κάνει τόσο με τις αντικειμενικές εφεδρείες κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης της Ρωσίας, όσο και με τις ιδεολογικο-πολιτικές προτιμήσεις της μετά το 1917. Η σχέση αυτή διατρέχει απ’ το 1917 τον 20ο αιώνα με την ποιοτικά νέα μορφή, τη βασική αντίθεση της Σύγχρονης Εποχής, ενώ μετά τις αλλαγές του 1989 η ίδια έγινε σχέση ΝΑΤΟ - Ρωσίας. Στο πλαίσιο της, η γεωστρατηγική ως Ήφαιστος, χαλκεύει τα δεσμά προκειμένου να δέσει τον σύγχρονο κόσμο, τον Προμηθέα, στον Καύκασο, δίνοντας στο μύθο υπόσταση όχι απλά συμβολική. Πυρήνας της είναι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με τις αναθεωρήσεις της το 1947, το 1972 και στις αρχές των δεκαετιών 1980 και 1990, με αντίστοιχα δόγματα την ανάσχεση, τη συγκυριαρχία, την επανατοθέτηση του κύρους των ΗΠΑ στον κόσμο - ΝΤΠ, τη νέα γεωστρατηγική για την Ευρασία. Και με συνοδό της την πραγματικότητα και το στερεότυπο πυριτιδαποθήκη που μετακομίζει στη βαλκανική, την Ευρώπη, την Ασία, τον Περσικό Κόλπο, τον Καύκασο, με τον επόμενο σταθμό και σίγουρο και πιο ακραίο. Η σχέση ΝΑΤΟ-Ρωσίας είναι η μόνη που μετράει και σφραγίζει το στίγμα του κόσμου στο μεταίχμιο των δύο χιλιετιών. Με τη γεωστρατηγική του πρώτου να τροχοπεδεί την κοινωνική πρόοδο και να προσφεύγει στην παραφροσύνη, θέτοντας τον κόσμο σε καθεστώς πυρηνικής ομηρίας. Ενώ, στον αντίποδά της, γύρω από τη δεύτερη, στέκει το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα που ανακάμπτει, όπως δείχνουν: για το εργατικο-κοινωνικό κίνημα τα γεγονότα το 1999-2000 στο Σιάτλ, το Νταβός, την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο κ.α. Για το εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, οι διασκέψεις του 2000 στο Κάιρο και στην Κούβα και κυρίως οι αντιστάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη και τελευταία σ’ όλη την Αφρική για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, η ανάκαμψη της Ρωσίας, η δυναμική της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, του Βιετνάμ, της Κούβας. Σ’ αυτό το κίνημα ανθεί η ελπίδα, ενώ στην αντίπερα όχθη επωάζονται το αυγό του φιδιού, τα ολοκαυτώματα, η οικολογική ασφυξία κι ο πυρηνικός χειμώνας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]