Κατά το πλείστο, τα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα έχουν εκτραπεί του σκοπού τους, υποστηρίζει ο Κώστας Σοφούλης, ως συμπέρασμα μιας αιχμηρής και ολοκληρωμένης κριτικής της λειτουργίας, της οργάνωσης και της απόδοσής τους. Δεν έχουμε πια φαινόμενο υπολειτουργίας των ΑΕΙ μας, αλλά μετάλλαξής τους σε χώρους επιδίωξης συντεχνιακών μικροσυμφερόντων που ελάχιστα σχετίζονται με τους πραγματικούς σκοπούς και στόχους του ιδανικού πανεπιστημίου. Γι’ αυτό η πανθομολογούμενη κρίση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης δεν χωράει ημίμετρα και σημειακές βελτιωτικές παρεμβάσεις. Επιβάλλει τον επαναπροσδιορισμό του σκοπού των δημοσίων πανεπιστημίων και τη στήριξή του με λειτουργικό εκσυγχρονισμό που να διασφαλίζει ότι δεν θα ξανακατρακυλήσουν στον σημερινό εκφυλισμό τους. Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το κείμενό του «μαχητική μπροσούρα». Τονίζει έτσι το στόχο του, που είναι κατ’ αρχήν να ταράξει τα ασάλευτα νερά. Στην ουσία του, όμως, το βιβλίο δεν είναι απλώς τεκμηριωμένα καταγγελτικό. Η τεκμηριωμένη ανάλυση της σημερινής παθογένειας οδηγεί σε ένα σχέδιο επανίδρυσης του δημόσιου πανεπιστημίου, γιατί ο Σοφούλης πιστεύει ότι για την Ελλάδα μόνο δημόσια πανεπιστήμια μπορούν να φέρουν σε πέρας την κοινωνική και πολιτισμική αποστολή που κατά παράδοση εμπιστευόμαστε στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Έτσι, το βιβλίο περιγράφει με λεπτομέρεια «οικοδομικού σχεδίου» το ιδανικό δημόσιο πανεπιστήμιο που κατά το συγγραφέα πρέπει να δημιουργηθεί ως πειραματικό και πιλοτικό ίδρυμα, επειδή εκτιμά ότι μια συνολική μεταρρύθμιση είναι πρακτικά ανέφικτη και λογικά αδύνατη. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]