Είναι περιττό, και ίσως δυσάρεστο, για έναν που ζωγραφίζει να εξηγεί με λόγια, γράφοντας, τι θέλει να πει με τα έργα του. Υποτίθεται ότι στα έργα του έχει πει όσα λέγονται ζωγραφικώς, ενώ συγχρόνως έχει αποκρύψει όσα είναι άχρηστα στην έκφραση ενός ιδανικού. Συνήθως, όταν λέμε ιδανικό, εννοούμε κάτι σαν άνυδρη και ξερή περιοχή, κάπως παστεριωμένη. Το ιδανικό ενός καλλιτέχνη είναι η ίδια η ζωή του και ο τρόπος που τη ζει σ’ ό,τι έχει πιο ουσιαστικό και καθόλου μια πόζα. Άλλοτε, στην πρώτη χριστιανική εποχή, ο πολύς κόσμος, που ήταν αγράμματος, δεν μπορούσε να διαβάσει εύκολα τα βιβλία της θρησκείας. Αλλά και όποιος ήξερε γράμματα δεν ήταν εύκολο να ‘χει ό,τι ώρα θέλει τα βιβλία και τις αναγνώσεις που πληροφορούσαν και φώτιζαν. Η Εκκλησία κατέφυγε στη σιωπηλή γλώσσα της ζωγραφικής, που διαβάζεται και χωρίς κήρυκες και αναγνώστες. Ο κόσμος τότε είχε συνηθίσει να διαβάζει τη ζωγραφική. Τα νεότερα χρόνια επεκράτησε η συνήθεια να διαβάζουμε βιβλία για τη ζωγραφική, μια συνήθεια που τείνει να εκλείψει πάλι και πολύς κόσμος προτιμά να διαβάζει τις εικόνες κατευθείαν. Αντί να εξηγήσω τι παριστάνουν και τι σημαίνουν τα έργα μου, προτίμησα να διηγηθώ μέσα σε τι συνθήκες ζωής τα εζωγράφισα, αφήνοντας τα ταπεινά μου έργα να μιλήσουν μόνα τους για το τι σημαίνουν. Δεν είναι πάντα τόσο άσχετη, όσο νομίζουν μερικοί, η ζωή ενός ανθρώπου με τον τρόπο που εκφράζεται στην Τέχνη. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]