Ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα κατασκευαστής επιστημονικών υποθέσεων. Είναι ταυτόχρονα κι ένα τελετουργικό πλάσμα. Και όποιος αποτυγχάνει ν’ αναγνωρίσει αυτή τη δεύτερη διάσταση του πνεύματός του έχει στρεβλή εικόνα εκείνου που ονομάζουμε πολιτισμός. Αφήνει στην ουσία απ’ έξω δύο από τις σημαντικότερες πτυχές του: τη θρησκεία και την τέχνη, και φυσικά όλα εκείνα τα κομμάτια της καθημερινής ζωής που σχετίζονται αμέσως ή εμμέσως με αυτές. Μα πώς είναι δυνατόν να αγνοεί κανείς αυτές τις διαστάσεις; Δε χρειάζεται δα ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να τις αναγνωρίσει. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
