Το βιβλίο στο πρώτο μέρος αποκαλύπτει στους φιλολόγους πόσο στρεβλή διδακτική μέθοδο έχει επιβάλει η παράδοση στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών. Η μέθοδος αυτή παραγνωρίζει το περιεχόμενο και τη μορφή των κειμένων και αρκείται στη γραμματική λεπτολογία. Στο δεύτερο μέρος προβάλλονται οι βασικές διδακτικές αρχές που πηγάζουν από τη σχέση της νέας με την αρχαία ελληνική γλώσσα και στηρίζονται στη σύγκριση των δύο γλωσσικών μορφών. Η επαγωγή και η οικονομία της διδασκαλίας επιβάλλουν πορεία από τα νέα ελληνικά προς τα αρχαία ελληνικά. Η πορεία αυτή αποδεικνύει ότι διδάσκω αρχαία ελληνικά σε ελληνόφωνους μαθητές σημαίνει: δείχνω τις διαφορές της αρχαίας από τη νέα ελληνική γλώσσα. Πέραν αυτών η μέθοδος διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών που προτείνεται ενισχύεται από τα πορίσματα της παιδαγωγικής ψυχολογίας, της γλωσσολογίας, της διδακτικής των ζωντανών γλωσσών και της θεωρίας της λογοτεχνίας. Διότι τα αρχαία κείμενα επιδέχονται την ερμηνευτική διαδικασία κάθε λογοτεχνικού κειμένου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]