Στο έργο Δρυς και κουνέλια αγκορά, ο ταπεινός ήρωας Αλόις Γκρίμπελ θα καταλήξει στο άσυλο, αφού περάσει προηγουμένως απ’ όλα τα στάδια κοινωνικής συμπεριφοράς, που θα του επιβληθούν στο όνομα της εκάστοτε αναγκαιότητας. Από θερμόαιμος επαναστάτης, πειραματόζωο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, και από εθνικός ήρωας και στυλοβάτης της λαϊκής οικονομίας στα χρόνια της ανοικοδόμησης, θα καταρρεύσει τελικά μην μπορώντας να ακολουθήσει τον ξέφρενο ρυθμό των συνανθρώπων του στη σκυταλοδρομία της προσαρμοογής. 

Ο Βάλζερ επιδιώκει «ένα θέατρο, που θα είναι ένας τόπος αυτόνομων πράξεων» και θα μπορούσε έτσι «να εκφράζει ακριβέστερατη τη δύστυχη συνείδησή μας».