Αν το δικαίωμα στην ψήφο, βάζοντας τους λαούς μέσα στα κέντρα αποφάσεων, κατήργησε, όπως έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ, το δικαίωμα στην εξέγερση, η διεξαγωγή κάθε ψηφοφορίας -ιδιαίτερα όταν είναι μεγάλος ο αριθμός τόσο των ψηφιζόντων όσο και των υποψηφίων- προϋποθέτει πάντα κάποια τεχνική μέθοδο για τον προσδιορισμό των αποτελεσμάτων. Αυτή από πολλούς θεωρείται ως σημαντικότερος παράγοντας για τη λειτουργία του όλου πολιτικού συστήματος σε κάθε χώρα, ακόμα και από τις συνταγματικές διατάξεις που προσδιορίζουν τη μορφή του πολιτεύματος... Σε κάθε περίπτωση, το εκλογικό σύστημα είναι κάτι σαν χημικός καταλύτης, που μετατρέπει τις λαϊκές ψήφους σε αιρετούς εκπροσώπους, την κοινωνική βούληση σε νομιμοποιημένη πολιτική βάση εξουσίας, το «ρεύμα» και την απήχηση των κομμάτων σε -τετραετή συνήθως- κοινοβουλευτική παρουσία και οντότητα. Πόσοι, όμως, ακόμη και μεταξύ των συστηματικά ασχολούμενων με την πολιτική, γνωρίζουν τις κυριολεκτικά άπειρες παραλλαγές και διαφοροποιήσεις των εκλογικών συστημάτων, που πραγματώνουν αυτή την οιονεί «χημική» μετουσίωση; Στόχος του βιβλίου αυτού του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου είναι ακριβώς η εξοικείωση των ενδιαφερομένων με τις τεχνικές και πολιτικές παραμέτρους όλων των εκλογικών συστημάτων, που εφαρμόζονται ή έχουν εφαρμοσθεί στα δημοκρατικά, ή έστω αποπειρώμενα να εφαρμόσουν κάποιους εκλογικούς κανόνες, καθεστώτα του πλανήτη μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]