(...) Με θέμα την ελιά, το αρχαιότερο και διαχρονικότερο σύμβολο του ελληνισμού, το βιβλίο, ως κείμενο, εικόνες και αναφορά, παραπέμπει στην ιστορική διαδρομή ενός έθνους το οποίο στηρίχθηκε πάντα στις αιώνιες και πανανθρώπινες αξίες, που δεν έχουν σχέση με υλικά αγαθά αλλά με τη βαθύτερη ουσία του ανθρώπου. Η σύνδεσή της με τη θεά της Σοφίας, το στεφάνωμα των Ολυμπιονικών και την ιερότητα της καθημερινής ζωής, όπου η ελιά αγιάζει το ελληνικό τραπέζι, υπογραμμίζει τη διαχρονική ενότητα του ελληνικού χώρου. Το ευλογημένο δέντρο χαϊδεύει το βλέμμα μας, όπου κι αν αυτό γυρίσει, με τον ίσκιο του μας δροσίζει και με το καντήλι ζωηρεύει την ελπίδα μας και μας αναπαύει. Έτσι, η μεσογειακή ρίζα μας ζυμωμένη με την ελιά, τον ήλιο, την αρμύρα, τον ουρανό και την ελληνική φιλοσοφία δημιουργεί τα στοιχεία που μας ενώνουν εσωτερικά και μας καθορίζουν ως υποστάσεις ανθρώπινες και συνάμα θείες. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]