...ΧΕΙΜΑΡΡΑ! Η Χειμάρρα είναι ο τόπος που γεννήθηκα, όπου πρωτανάσανα, όπου είδα το φως, μα και το σκοτάδι, όπου μ` έθρεψε η οικογένειά μου κι εγώ τη δική μου έθρεψα, μέχρι που το σκοτάδι έγινε βαρύ και πνιγηρό. Και τότε μίσεψα, μισέψαμε.
Λένε πως ο χρόνος γιατρευτής είναι του πόνου. Λένε πως το ψωμί πατρίδα δεν έχει. Λένε, λένε.., καλά όσα λένε και γιατρευτικά, μα η νοσταλγία για τη γενέτειρα γη -σαν αυτή υπάρχει- γιγαντώνεται στον χρόνο σαν την αγάπη τη Μία που τρέφεται από τα χρόνια τα πολλά και τα μεγάλα και Πολλή και Μεγίστη γίνεται. Γι` αυτήν τη Μία αγάπη θέλω να σας μιλήσω, γιατί ανάγκη το `χω και σαν χρέος μεγάλο το βιώνω...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]