«Στην πρώτη του νιότη είχε πρότυπο τον Γκάντι -ήθελε να γίνει ένας ``πολιτικός άγιος``. Αργότερα είχε πρότυπο τον κοινό πρόγονο των ανθρώπων του Δυτικού θεάτρου - τον Κωνσταντίν Στανισλάβσκι. Σπούδασε ηθοποιός αλλά έγινε σκηνοθέτης γιατί δεν άντεχε τον τρομερό έλεγχο που υφίσταται ο ηθοποιός: από τον σκηνοθέτη, τους θεατές, τους κριτικούς κ.τ.λ.. Ξεκίνησε ως σκηνοθέτης-δικτάτορας και κατέληξε υπομονετικός οδηγός του δρόμου προς την ``ολοκλήρωση`` του ηθοποιού. Νεαρός και άσημος, σε μια μικρή κωμόπολη της νοτιοδυτικής Πολωνίας, στα 1959 προφήτης του ``φτωχού θεάτρου``, στην κορυφή του βουνού της φήμης στα 1970. Και ενώ όλος ο κόσμος του θεάτρου μιλούσε γι` αυτόν, εκείνος το έσκασε από την πίσω πόρτα για να συνεχίσει την έρευνά του: Παραθεατρικές εξερευνήσεις, Θέατρο των Πηγών, Αντικειμενικό Δράμα, Η Τέχνη ως Όχημα, ήταν οι φάσεις της συνέχειας που διέκοψε ο θάνατος το Φεβρουάριο του 1998, στην Pontedera της Ιταλίας. Στο παρόν βιβλίο μιλάει για όλες αυτές τις φάσεις της μοναδικής του πορείας. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να καεί και η στάχτη του να σκορπιστεί στο Αρουναχάλα της Ινδίας, όπου ο Ραμάνα Μαχαρίσι είχε τα ασράμ του».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]