Σε όλες τις εκδόσεις αυτού του κειμένου συνεκτικός κρίκος παραμένει η πεποίθηση ότι η παιδική ψυχοπαθολογία θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως απόκλιση από το φυσιολογικό πρότυπο ανάπτυξης. Από μια τέτοια σκοπιά η φυσιολογική ανάπτυξη αποτελεί το σημείο εκκίνησης για την κατανόηση των διαταραχών της παιδικής ηλικίας. Η ουσιαστική πρόκληση τίθεται στην ανακάλυψη των αιτίων που οδηγούν στην απόκλιση και των αιτίων που είτε συντηρούν την απόκλιση είτε ευνοούν την αποκατάσταση της φυσιολογικότητας. Εξαιτίας ακριβώς μιας τέτοιας αντίληψης για τις αποκλίσεις στην ανάπτυξη, ένα ολόκληρο κεφάλαιο (το Κεφάλαιο 2) ασχολείται με τη φυσιολογική εξελικτική πορεία δέκα ψυχολογικών διεργασιών, σχετικών με την κατανόηση των ποικίλων διαταραχών που θα συζητηθούν στη συνέχεια: της προσκόλλησης (ή δεσμού), της πρωτοβουλίας, του αυτοελέγχου, της συνείδησης, της γνωστικής διεργασίας, του άγχους, της σεξουαλικότητας, της επιθετικότητας, των σχέσεων μεταξύ συνομηλίκων και της εργατικότητας.
Με αυτόν τον τρόπο θα αποκαλυφθούν οι ρίζες μιας ορισμένης απόκλισης από το φυσιολογικό πρότυπο ανάπτυξης. Ο αυτισμός, για παράδειγμα, σχετίζεται με τη φυσιολογική ανάπτυξη των νηπίων· οι δυσκολίες ανάγνωσης με την ομαλή πορεία απόκτησης της αναγνωστικής ικανότητας. Ένα παιδαγωγικό πλεονέκτημα του Κεφαλαίου 2 είναι το ότι οι αναγνώστες με διαφορετικό υπόβαθρο (π.χ. εκπαιδευτικοί ή κοινωνικοί λειτουργοί) μπορούν να ωφεληθούν εξίσου από την κατανόηση της εξέλιξης των δέκα παραπάνω κρίσιμων ψυχολογικών διεργασιών. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]