Όταν έρχομαι στην Αθήνα, μετά από μεγάλη απουσία, αισθάνομαι μια ξαφνική ζεστασιά, που πάντα με ανανεώνει, με φρεσκάρει, και καμιά φορά μου δίνει μια καινούρια ένταση. Κάποτε ο Φιλ μου διάβασε μερικούς στίχους ενός απ` τους τελευταίους μεγάλους ποιητές της Ελλάδας, του Γιώργου Σεφέρη, υποστηρίζοντας ότι εννοούσε τη δική μου Ελλάδα όταν έλεγε: «... Μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας, ούτε δική σας»- εξαιτίας των Βεγανών. Όταν του επεσήμανα ότι δεν είχαν εμφανιστεί οι Βεγανοί όταν ζούσε ο Σεφέρης, ο Φιλ μου αποκρίθηκε ότι η ποίηση υπάρχει ανεξάρτητα από χρόνο και χώρο και το νόημά της είναι αυτό που βλέπει μέσα της ο αναγνώστης. Αν και ποτέ δεν πίστεψα ότι η ποιητική άδεια ισχύει και για τα ταξίδια στο χρόνο, είχα άλλους λόγους που διαφωνούσα. Είναι η πατρίδα μας. Οι Γότθοι, οι Ούνοι, οι Βούλγαροι, οι Σέρβοι, οι Φράγκοι, οι Τούρκοι και τελευταία οι Βεγανοί, ποτέ δεν μπόρεσαν να μας την πάρουν. Η Αθήνα κι εγώ έχουμε αλλάξει κάπως, μαζί. Η γη της Ελλάδας όμως είναι πάντα η γη της Ελλάδας και δεν αλλάζει. Προσπάθησε να την αρπάξεις, όποιος κι αν είσαι, και οι κλέφτες μου θα πάρουν τα βουνά και τους λόφους, σαν τους χθόνιους εκδικητές των αρχαίων καιρών. Εσύ θα σβήσεις, αλλά οι λόφοι της Ελλάδας θα μείνουν, χωρίς ν` αλλάξουν, με τη μυρωδιά του καμένου κατσικίσιου κρέατος, με ανακατωμένο το κρασί και το αίμα, με μια γεύση από γλυκά αμύγδαλα, έναν δροσερό αέρα τη νύχτα και ουρανούς γαλάζιους όσο και τα μάτια των θεών την ημέρα. Άγγιξέ τα, αν τολμάς. Γι` αυτό ανανεώνομαι κάθε φορά που ξαναγυρίζω. Γιατί τώρα που είμαι άντρας, με πολλά χρόνια στην πλάτη μου, αισθάνομαι έτσι για ολόκληρη τη Γη. Γι` αυτό πολέμησα, και σκότωσα και βομβάρδισα, και γι` αυτό δοκίμασα ακόμη και όλους τους νόμιμους τρόπους να εμποδίσω τους Βεγανούς ν` αγοράσουν τη Γη κομμάτι - κομμάτι...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]