Μια αγκαλιά φωτεινά αστέρια, σε χίλια χρώματα και σχήματα, κατρακύλησαν από την καπνοδόχο και έδωσαν πνοή στο Ζαχαρία, καθώς κοιμόταν στο κρεβάτι της Λυδίας, έτσι όπως γίνεται στα παραμύθια. Κι αυτός άνοιξε τα μάτια του και η πρώτη που είδε δίπλα του ήταν η Λυδία. Όλα όσα τόσα χρόνια έμαθε η Λυδία στα βιβλία, όλα όσα ένιωσε και σπούδασε δίπλα στα παιδιά, πέρασαν ξαφνικά μπροστά της και έπλασαν ένα μοναδικό Ζαχαρία. Είδα τα μάτια της να αστράφτουν ενώ μου μιλούσε γι` αυτόν. Την είδα να ξεχνιέται και να χάνεται μόλις άρχισε να μου αφηγείται τα κατορθώματά του, και έτσι κατάλαβα πως κατάφερε να περάσει τον ενθουσιασμό και το μεράκι της, μέσα από το Ζαχαρία, στα παιδιά. Είδα τη Λυδία, να ανοίγει την πόρτα και να μπαίνει πρώτη αυτή στο παραμύθι. Έτσι κατάλαβα γιατί η εμπιστοσύνη των παιδιών στο Ζαχαρία εξελίσσεται ομαλά σε μια φυσική ροή των γεγονότων. Η Λυδία γνώριζε ότι τα παιδιά εύκολα αφήνουν τη φαντασία τους να πετάξει, εύκολα μπαίνουν και εμπιστεύονται το παραμύθι, γιατί στο, κάτω κάτω, μπορούν να το πλάσουν και να το εξελίξουν όπως αυτά θέλουν. Έτσι κατάφερε να ανοίξει έναν ουσιαστικό δρόμο επικοινωνίας με τα παιδιά, χωρίς (τυπικά) την ανθρώπινη παρεμβολή. Μια επικοινωνία που δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να εκφραστούν πιο εύκολα, μια επαφή που ρέει φυσιολογικά με δύο συνομιλητές που μπορούν αβίαστα να μοιραστούν την καθημερινότητά τους. Ένα κανάλι επικοινωνίας που βρήκε τη θέση του πάνω στη σπουδή και τη γνώση, πάνω στην αγάπη και την αφοσίωση, όλα αυτά που απλόχερα προσφέρει η Λυδία στα παιδιά. Η Λυδία, με μόνα εργαλεία την αγάπη και την εφευρετικότητα, πέτυχε το μοναδικό της στόχο: την εμπιστοσύνη των παιδιών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Λυδία μου, σ` ευχαριστώ για την τιμή και την ευκαιρία που μου έδωσες να μιλήσω για σένα και το Ζαχαρία σου, μα και για την αφιέρωση του βιβλίου σου στα παιδιά μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]