Η λατρεία, όπως εγώ την καταλαβαίνω, είναι μια διαπροσωπική σχέση. Δεν ήμουνα πρίν πιστός ώσπου μια μέρα ανακάλυψα το Θεό. Αμέσως τότε Εκείνος μου αποκαλύφθηκε ότι είναι ή ύψιστη αξία καί Εκείνος πού δίνει νόημα σ` ολόκληρη τη ζωή. Την ίδια εκείνη στιγμή μου αποκαλύφθηκε καί σαν Πρόσωπο. Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να νιώσει τί σημαίνει λατρεία, όταν δεν έχει Κάποιον να λατρέψει. Δεν μπορεί ακόμα κανείς να διδάξει σε κάποιον άλλο τη λατρεία, όταν αυτός ό άλλος δεν έχει προσωπική αίσθηση της παρουσίας του `ζώντος Θεού`. Μπορεί να τον διδάξει τίς εξωτερικές τυπικές πράξεις καί εκφράσεις της λατρείας ενός πιστού, αλλά, χωρίς την προσωπική σχέση με το Θεό, δεν θα υπάρχει, μέσα στις απομιμητικές λατρευτικές εκδηλώσεις του, ή αυθόρμητη εκείνη κίνηση της ψυχής του προς το Θεό, πράγμα πού είναι το ουσιαστικότερο χαρακτηριστικό της γνήσιας λατρείας. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]