Μια γυναίκα ζει (ή και: επιβιώνει) κολλώντας το αφτί της στους κορμούς των δέντρων, προκειμένου να ακούσει το χυμό της ζωής. Γύρω της ένα σμάρι ανθρώπων παλεύουν, μάταια, να εναρμονιστούν με το ακατανόητο πεπρωμένο τους. Η αγγελοκρουσμένη Ειρήνη πλανιέται σε έναν κόσμο δίχως Θεό, σαν τους αγγελιοφόρους του Κάφκα: ο έρωτας, η τρέλα, η ηδονή, η προδοσία είναι μονάχα σήματα της διαδρομής της, σ` ένα μεταίχμιο ανάμεσα στην ύπαρξη και το χαμό. Η Ιστορία εισβάλλει σαν στοχαστικό φάντασμα, το παρελθόν ορίζει μυστικά το παρόν, το μέλλον οικονομείται μονάχα από συντελεσμένα αγγίγματα, σμιξίματα, συναντήσεις, βαθιά βλέμματα που λογχίζουν το μεγάλο τέλος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]