(. . .) Δεν μπορεί από τον Έρασμο να έχει απομείνει ως περισσότερο ενεργό στοιχείο μονάχα το `Μωρίας εγκώμιο`. Δεν μπορεί να έχουν δίκιο όλοι αυτοί που λένε ότι η Ευρώπη δεν είναι τίποτε άλλο από μία αγορά με τους άγριους νόμους του οικονομικού αλληλοσπαραγμού κι ένας στίβος στυγνής αντιπαράθεσης ιδιοτελών εθνικών επιδιώξεων (. . .). Κι όμως δε γίνεται να είναι έτσι. Δε γίνεται να γίνει στις ημέρες μας η Ευρώπη ξανά μια ουτοπία. Γιατί είμαστε κι εμείς εδώ, τα εκατομμύρια πολίτες της. Εμείς που θέλουμε `να μιλάμε μεταξύ μας και να συνεννοούμαστε`. Εμείς που καμιά μεθόδευση δεν μπορεί να μας εμποδίζει να νιώθουμε την αγωνία του ενός μας, ως κοινή, δική μας υπόθεση. Εμείς που δε χαρίζουμε την Ευρώπη των νοημάτων, των αξιών και των κοινωνικών κατακτήσεων σε κανέναν, αυτή που ανήκει σε όλους μας».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]