Η Γερτρούδη Στάιν έγραψε την αυτοβιογραφία της το 1932 χρησιμοποιώντας στην πραγματικότητα ως αντηχείο την επί 25 χρόνια σύντροφό της, Άλις Τόκλας. Το κείμενο έχει πολλά στοιχεία από τον προφορικό λόγο της Τόκλας, αλλά στην πραγματικότητα το ύφος του κειμένου είναι μια πανέξυπνη παραλλαγή του προσωπικού ύφους της συγγραφέως, που σκιαγραφεί ένα ομοίωμά της, ένα ταυτόσημο δίδυμο χαρακτήρα, ένα σωσία. Η πρωτοτυπία του βιβλίου, η συγγραφή αυτοβιογραφίας άλλου προσώπου, είναι μια από τις πολλές παραξενιές που έκαναν τη Στάιν διάσημη.
Το βιβλίο αποτελεί ένα πανόραμα του Παρισιού, της εποχής των Πικάσο, Ματίς και πολλών άλλων ζωγράφων με τους οποίους η Στάιν είχε φιλίες ζωής. Παράλληλα, περνούν από το σαλόνι της όλοι οι Αμερικανοί που ήταν περαστικοί από το Παρίσι: Χεμινγουαίη, Σέργουντ Άντερσον και δεκάδες ακόμη, διάσημοι και μη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]