Η Σουλαϊκέν ήταν ένα όμορφο χωριό κάπου στη μέση του πουθενά στη Μαζοβία. Έφτανες εκεί -όπως άλλωστε μπορεί να διαβάσει κανείς στις ιστορίες αυτές- με το τρενάκι που το έλεγαν Ποπ. Το τρενάκι αυτό κινούσε κάποτε ένας περήφανος άνθρωπος ονόματι Τζιόμπεκ, όμως, για κάποιες απρόβλεπτες δυσκολίες, έπαψε να κάνει το δρομολόγιο Σουλαϊκέν-Στρίγκελντορφ μέσω Σίμπα, Μπορς, Σουνόφκεν. Φτάνεις ευκολότερα εκεί με τη φαντασία που φτερουγίζει ανεμπόδιστα παρά τα γυρίσματα των καιρών. Έτσι μαθαίνουμε συμβάντα ασήμαντα και σπουδαία, διαβάζουμε για παράδειγμα για τον όγδοο γιο της χήρας Γιάντβιγκα, τον Τίτο Ανατόλ Πλοκ, που απόκτησε καινούργιο παντελόνι, ή για τη μονομαχία με κοντογούνι και τον Άντολφ Άμπρομάιτ. Συναντούμε τον Χαμίκλα Σας, τον άλλοτε ήρωα των οπλιτών της Κουλκάκεν, τη θείτσα Αράφα, τον ταχυδρόμο Ούγκο Ζάπκα, μαθαίνουμε για τα εγκαίνια του γνωστού μας τρένου και όχι μόνο... Γνωρίζουμε, τέλος, το πνευματώδες χιούμορ ενός δεινού, χαρισματικού αφηγητή, του οποίου οι ιστορίες αυτές αποτελούν μια σεμνή υπόκλιση προς την πατρίδα του, τη Μαζοβία, και τους ανθρώπους της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]