Το πρόβλημα του συσχετισμού της ιστορικής και κοινωνικής πραγματικότητας με τη λογοτεχνική δημιουργία, που απασχόλησε την επιστημονική κριτική από την αρχή της σύστασής της, καταλαμβάνει μέσα στη θεωρία της Λογοτεχνίας δυο μεγάλες περιοχές έρευνας: τη γενετική ερμηνευτική και την κοινωνιολογία της λογοτεχνίας. Η μελέτη αυτή εντάσσεται στο χώρο της γενετικής ερμηνευτικής και αποδεικνύει τη σημασία της για την κοινωνιολογική διερεύνηση της λογοτεχνίας. Με βάση τα πορίσματα των σημειωτικών ερευνών για την αυτοαναφορικότητα και πολυσημία του λογοτεχνικού λόγου και για τις γλωσσικές διαμεσολαβήσεις ανάμεσα στο κοινωνικό και στο λογοτεχνικό γεγονός, προτείνει τρόπους ανάγνωσης των ιστορικών και κοινωνικών εγγραφών μέσα στα λογοτεχνικά αφηγηματικά κείμενα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]