Η Ελλάδα, η ελληνική κοινωνία, αναζητάει σήμερα ένα νέο αφήγημα. Όχι "αφήγημα" με την έννοια του παρα-μυθιάσματος, όπως το γνώρισε σε διάφορες φάσεις του πρόσφατου ή του απώτερου παρελθόντος της. Το αφήγημα αυτό πρέπει να είναι δημοκρατικό, να οδηγεί στην ανακατάκτηση του δημόσιου χώρου και του συλλογικού συμφέροντος, να κινητοποιεί μαζικές δυνάμεις προς την κατεύθυνση της συγκρότησης μιας εθνικής δύναμης, να ανατρέψει εκείνα τα δόγματα, τις ιδεοληψίες και τα "ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα", που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε επαρχιακό μικρομάγαζο των Νότιων Βαλκανίων. Η πολιτική πρέπει να πάει πέρα από το ασφυκτικό πλαίσιο κάθε μνημονιακού ή αντιμνημονιακού σχήματος. Τους άξονες μιας πολιτικής εξόδου από την κρίση και ανάπτυξης πρέπει να τους σχεδιάσουμε και να τους υλοποιήσουμε εμείς. Αν πολιτικός φόβος, σχέσεις διαπλοκής και ισχυρά ιδιωτικά συμφέροντα εμποδίσουν ακόμη και μια τέτοια ζωτική δράση, το κοινωνικό κόστος από την παραμονή στην κρίση θα είναι μεγαλύτερο.