«`Ο θάνατος ουδέν προς ημάς`. Ο Επίκουρος, μέσω της οντολογίας και γνωσιοθεωρίας, καταδεικνύει ότι θάνατος είναι η άρνηση της ζωής. Η ζωή προϋποθέτει αντίληψη, αίσθηση, συναίσθημα και συνείδηση. Ο θάνατος σημαίνει την πλήρη απουσία τους. Δεν υπάρχει θάνατος στη ζωή - μόνο πόνος. Ακόμη κι αν είναι επώδυνη η στιγμή του θανάτου, η προσμονή μίας οδυνηρής κατάστασης, είναι για τον Επίκουρο, ανόητη. Η ίδια η θνητότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται με φιλοσοφική διαύγεια (`όταν ο θάνατος είναι παρών, εγώ δεν είμαι πια παρών`), ώστε να καθίσταται πηγή δύναμης και απελευθέρωσης».
«Ο Επίκουρος στοχεύει στην καταπολέμηση της υποταγής του ανθρώπου στους θρησκευτικούς θεσμούς, και κηρύσσει την `αυτοσυνειδησία`, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στην `αταραξία` του ανθρώπου. Συγκεκριμένα, αντιτάσσει στο υπερβατικό στοιχείο της θρησκείας την `ελευθερία τον ανθρώπου`, και με αυτό βρισκόμαστε στην `καρδιά` της επικούρειας φιλοσοφίας».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
