`Θα αφηγηθώ μιαν αναζήτηση, προσωπική, πειραματική κάποιες φορές, στα θραύσματα της ζωής ενός ανθρώπου, κάποιου συνδικαλιστή που τον έλεγαν Λούις Τίκας, ο οποίος σκοτώθηκε σε συμπλοκή στο Λάντλοου του Κολοράντο, στις 20 Απριλίου του 1914. Δεν ήταν ο πιο σημαντικός από τους ηγέτες των ανθρακωρύχων στη μεγάλη απεργία ούτε ο μόνος που σκοτώθηκε στο Λάντλοου. Ας γίνει, λοιπόν, ο εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς εργατών μεταναστών, οι οποίοι στα χρόνια πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκαν παγιδευμένοι ανάμεσα στην πραγματικότητα της βιομηχανικής Αμερικής και στις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή. Ανώνυμη γενιά, χέρια για τα εργοστάσια, άνθρωποι της αξίνας και του φτυαριού, κάποιοι ανάμεσά τους συνδικαλιστές όπως ο Τίκας. Και ακόμη άνθρωποι χωρίς βιογραφία. Οι ιστορίες τους δεν υπάρχουν στους τόμους των στατιστικών εργασίας και μετανάστευσης. Μόλις που σκιαγραφούνται στα ζοφερά εκείνα λείψανα, τους απολογισμούς θανόντων και ακρωτηριασμένων από τις καταστροφές στα ορυχεία και τα ατυχήματα στις στοές, ή στις γυμνές σειρές ταφόπλακες στα κοιμητήρια των βιομηχανικών πόλεων. [...] Δουλειά τους ήταν να επιβιώσουν κι όχι να γράψουν ιστορία`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]