`Πραγματική λογοτεχνία μπορεί να υπάρξει`, γράφει ο Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν, `μόνο όταν δημιουργείται όχι από φιλόπονους και αξιόπιστους επαγγελματίες αλλά από τρελούς, ερημίτες, αιρετικούς, ονειροπόλους, επαναστάτες και σκεπτικιστές`.
Σ` αυτή τη βάση μιλώντας, οι ποιητές που εδώ ανθολογούνται είναι πραγματικοί λογοτέχνες. Έχοντας ακολουθήσει τον δικό τους δρόμο, πολυβραβευμένοι οι πιο πολλοί... έχοντας γυρίσει οι περισσότεροι την πλάτη σε κοινοτοπίες και στεγανά, εντούτοις φτασμένοι πια, `τιμημένοι` με τίτλους ακαδημαϊκούς και πανεπιστημιακές θέσεις... κι άλλοι πάλι μόνο από το κοινό τους αναγνωρισμένοι, τόσο μακριά από βραβεύσεις και αξιώματα...
Κομμάτια της avant-garde της εποχής τους, `η ποίησή τους, κραυγές σεληνιασμένων σε στιγμές επιληπτικής κρίσης... αφορισμένοι περιθώριοι, εξοστρακισμένοι και διαφορετικοί, αποκαμωμένοι από κτηνώδεις κι ανούσιες δουλειές, απ` τα ξενύχτια, τις απόπειρες αυτοκτονίας... τα μούτρα τους σκαμμένα βαθιά από πρόωρα γεράματα, τα πρόσωπα κιτρινισμένα από χολή και οινοποσίες, στα μάτια τους μια ρέμβη που μοιάζει με άνοια γεροντική... αιωρούμενοι σε μιαν άβυσσο που την έχουνε έντεχνα επιλέξει...`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
