ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΦΤΩΧΑ, σχεδόν μηδενικά. Ένα σταχτοδοχείο που υπήρχε πάνω στο μάρμαρο του παλιομοδίτικου κομοδίνου ήταν ολοφάνερο πως είχε χρησιμοποιηθεί, γιατί υπήρχαν ίχνη από στάχτες, αλλά φαίνεται πως ο δράστης είχε φροντίσει να εξαφανίσει τα αποτσίγαρα. Στη μικρή κουζινίτσα βρέθηκαν πρόχειρα αφημένα στο νεροχύτη δυο ποτήρια που όμως είχαν πλυθεί, προφανώς για να εξαφανιστούν δακτυλικά αποτυπώματα. Κανένα αποτύπωμα δεν βρέθηκε ούτε στο εσωτερικό πόμολο της πόρτας, που οπωσδήποτε θα πρέπει να το είχε πιάσει ο δράστης κατά την έξοδό του. Μοναδικό εύρημα στο μαξιλάρι του θύματος, μια μετρίου μήκους ανδρική γκρίζα τρίχα.
Πόσο τυφλή μπορεί να είναι μια ερωτοχτυπημένη γυναίκα, ακόμη κι όταν η απάτη είναι ολοφάνερη στα μάτια όλων των άλλων; Και έως πού μπορεί να φτάσει η αντίδρασή της, παρασύροντας και την ίδια αλλά και τον υπαίτιο;
Πόσο εύκολο είναι να φορτωθεί σε κάποιον αθώο ένα έγκλημα, ιδίως όταν στοιχεία της προσωπικότητάς του προσφέρονται για αβανταδόρικη εκμετάλλευση; Ειδικά, μάλιστα, από την κίτρινη δημοσιογραφία που σκοτώνει, όταν ο δημοσιογράφος αυτοαναγορεύεται σε `φύλακα των Θερμοπυλών` αποδίδοντας στον εαυτό του τις εξουσίες του αστυνόμου και του δικαστή;
Πόσοι θα μπορούσαν να επιδοθούν σε κερδοσκοπία περί τον θάνατο μιας νέας κοπέλας, όπως η ωραία Μανιάτισσα, που είναι η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου;
Οι απαντήσεις δικές σας, αγαπητοί αναγνώστες αυτού του αστυνομικού μυθιστορήματος, που είναι και μια ηθογραφία της ελληνικής κοινωνίας σε δεδομένες συνθήκες, με διαχρονικότερες όμως προεκτάσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]