Rozmowy, które następują w porządku chronologicznym życia Gombrowicza to autobiografia a takze przypomnienie jego dzieł. Dzięki tej klasycznej sekwencji sekwencji wydarzeń Witold Gombrowicz zachowuje wszystkie jego ostrości, jego poczucie humoru i przewidywalność. Zakłada własne sprzeczności i zaprzecza z góry przyjętym teoriom.

"Lektura „Testamentu” wzbudza zdziwienie, nie tyle dzięki swoim «rewelacjom», intencjonalnie paradoksalnym, a nawet prowokatorskim, jak dzięki nienaruszalnemu zaufaniu do samego siebie, które Witold Gombrowicz potrafił zachować nawet w najtrudniejszych momentach swojego życia (23 lata wygnania w kraju, którego nie znał języka); także dzięki niepodważalnemu zaufaniu, które pisarz pokładał w swojej twórczości. Wie, że jego dzieło jest nowatorskie, oryginalne i otwierające perspektywy na przyszłość, więc niezniszczalne. Stapia się z nim, tworzy jedno; przez nie wyraża siebie, jak sam mówi, wyraża swoje najintymniejsze „ja”, to które w swej odporności nie uległo zepsuciu podczas długotrwałej trudnej walki o przeżycie i o zdobycie swojej własnej «formy». Twórczość Gombrowicza jest jego zwycięstwem i z tego powodu nie kryje on zasłużonej dumy.