Τα 22 Τραγούδια και Χοροί από τα Δωδεκάνησα

Η κύρια συνθετική δημιουργία του Κωνσταντινίδη στον τομέα των έργων για πιάνο πραγματοποιείται τη μεταπολεμική περίοδο και μέσα σε μια δεκαπενταετία (1943-1958), με πρώτο έργο το "Τα 22 Τραγούδια και Χοροί από τα Δωδεκάνησα" (1943-48). Πρόκειται για μια σουίτα από 22 δωδεκανησιακές λαϊκές μελωδίες (στην αρχική γραφή του έργου ήταν 28) που ο συνθέτης άντλησε -με μόνη εξαίρεση την αρ. 15- από τη συλλογή του κορυφαίου μελετητή της παραδοσιακής μας μουσικής Σαμουέλ Μπο-Μποβί "Τραγούδια των Δωδεκανήσων" (Αθήνα, Εκδ. Μουσικού Λαογρ. Αρχείου, τόμ. Λ\` 1935 και τόμ. Β\` 1938). Η σουίτα αυτή στάθηκε για τον Κωνσταντινίδη, κατά κάποιο τρόπο, μια σπουδή ύφους και αρμονικής επεξερ­γασίας γι’ αρκετές από τις μετέπειτα συνθέσεις του. Έτσι, ορισμένα κομμάτια της βρίσκουμε διασκευασμένα ή μεταγραμμένα στη Σουίτα για βιολί και πιάνο (1947), στις δύο Δωδεκανησιακές Σουίτες για συμφωνική ορχήστρα (1948 και 1949), σ’ ορισμένα από τα Παιδικά Κομμάτια (1948-51), στη Σονατίνα για πιάνο αρ. 3 (1952) και στα 8 Δωδεκανησιακά Τραγούδια για μικτή χορωδία a cappella (1972). Οι μελω- δίες που αποτελούν τη σουίτα για πιάνο είναι οι εξής:

Τεύχος II               12. Τραγούδι του γάμου (Ρόδος 1)

                            13. Βοστσικάτα (Κάλυμνος 28)

                            14. Κάλαντα του Λαζάρου (Ρόδος 22)

                            15. Το Πάθος (Κάσος, βλ. Δωδεκανησιακή Λύρα αρ. 23)

                            16. Έλα να τα μοιραστούμε (Ρόδος 70)17.

                            17. Στα Μάρμαρα του Γαλατά (Κάρπαθος 19)

                            18. Δεν ημπορώ να κάμ’ αλλιώς (Ρόδος 59α)

                            19. Κάτω χορός (Ρόδος 73)

                            20. Το Κωσταντάκι το μικρό (Ρόδος 23)

                            21. Στέκομαι και παρατηρώ (Κάρπαθος 29)

                            22. Γονατιστός Χορός (Κάρπαθος 58).

Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα από κάποιο γράμμα του Μπο-Μποβί προς τον συνθέτη (1949), όπου αναφέρει:

«. . . Εγώ θαύμαζα πάντοτε την αρχιτεκτονική των σκοπών της Δωδεκανήσου. Με πόση χαρά βλέπω να με δικαιολογείτε με το έργο σας, όπου όλα αρμονίφνται και ταιριάζουν σε μια ζωντανή ενότητα. . . Ακολουθήσατε το παράδειγμα του Σολωμού. "Υποτάξου, πρώτα, στη γλώσσα του λαού κι αν είσαι αρκετός, κυρίεψέ την". Και μου φαίνεται πως αυτό ισχύει και για τη γλώσσα και για τη μουσική. . .»

Επίσης ο Σαμ Μπο-Μποβί, σχολιάζοντας τη μουσική του Κωνσταντινίδη, ανάμε­σα στ’ άλλα παρατηρεί:

«... Ο Κωνσταντινίδης έκανε στο πιάνο αυτό που κάνει ο βοσκός στη φλογέρα του, που όλο επαναλαμβάνει τον ίδιο σκοπό με αέναα καινούργια μελωδικά στολίδια. Και το έκανε με τη δεζιοτεχνία του τέλειου εκτελεστή, παραλλάζοντας το μέλος με θαυμάσια αρμονική φαντασία. . .»

Λάμπρος Λιάβας