Ο Γιώργος Αλισανδράτος κατά τη μακρά επιστημονική του διαδρομή χάραξε μια εντελώς διακριτή πορεία στο πεδίο της νεοελληνικής γραμματείας. Κινούμενος με εξαιρετική προσήλωση στα όρια της φιλολογικής και της ιστοριογραφικής έρευνας, κατόρθωσε όχι μόνο να μας δώσει πολύτιμους καρπούς, πλουτίζοντας ταυτόχρονα τον ιστοριογραφικό και τον φιλολογικό μας προβληματισμό, αλλά και κάποτε να μας συστήσει νέα ερευνητικά αντικείμενα (π.χ. Επτανησιακός Ριζοσπαστισμός).
Αν μία βασική παράμετρος της σκέψης του υπήρξε η ανάδειξη των `μέσων όρων` ή κάποιων παραγνωρισμένων μορφών της νεοελληνικής σκέψης, μορφών οι οποίες συχνά συνδέονταν καταγωγικά ή ιδεολογικά-πολιτιστικά με τον κόσμο του Ιονίου, μία άλλη παράμετρος υπήρξε η συστηματική ενασχόλησή του με την ελληνική λογοτεχνία του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα, σε συνδυασμό με την ιστορία του δημοτικισμού. Οι οφειλές μας είναι πολλές και συνδέονται με κρίσιμα πρόσωπα, ορόσημα και κείμενα της περιόδου: Σολωμός, Ζαμπέλιος, Βαλαωρίτης, αλλά και Λασκαράτος, Κονεμένος και Σικελιανός, Ψυχάρης, Παλαμάς, Χατζόπουλος, Γρυπάρης, Ροΐδης, Τριανταφυλλίδης, Μαβίλης, Τζάρτζανος... [...]