Το παρόν έργο έχει αντικείμενο τον καθορισμό του δικαιούχου εφεύρεσης και τη διεκδίκηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας (ΔΕ) σε περίπτωση διένεξης μεταξύ του αιτούντος ή κατόχου ΔΕ και τρίτου προσώπου, το οποίο μπορεί να εμφανίζεται ως αποκλειστικός δικαιούχος της δηλωθείσας εφεύρεσης ή ως συνδικαιούχος με τον κάτοχο του διεκδικούμενου ΔΕ.
Η ανάλυση του ζητήματος γίνεται μέσα από μία ουσιαστική και πρακτική προσέγγιση υπό το πρίσμα των προβλέψεων του ν. 1733/1987, της Σύμβασης του Μονάχου για το Ευρωπαϊκό ΔΕ (ΣΕΔΕ 2000), του γερμανικού, γαλλικού, αγγλικού και αμερικανικού δικαίου και των οικείων Εκτελεστικών Κανονισμών, αλλά και των νομικών κατασκευών και νομολογιακά διαπλασμένων αρχών και ερμηνειών των δικαστηρίων του ηπειρωτικού και κοινού δικαίου. Σε όλες τις περιπτώσεις λαμβάνεται θέση στα αμφισβητούμενα ζητήματα και γίνεται παραπομπή σε μεγάλο αριθμό ελληνικών και ιδίως αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων, ώστε να παρέχονται δυναμικές και πρακτικές λύσεις για τον ερμηνευτή και τον εφαρμοστή του δικαίου, για τον νομοθέτη και ιδίως για τον νομικό της πράξης.
Το έργο εξικνείται από την έννομη αντιστοίχιση της εφεύρεσης στον δημιουργό αυτής, προκειμένου να καταδείξει την αναγκαιότητα διάπλασης ενός προστατευτικού για τον εφευρέτη θεσμού. Ακολουθεί η διάκριση μεταξύ της νομικής φύσης και προστασίας του δικαιώματος στην εφεύρεση από το δικαίωμα προς απόκτηση ΔΕ και το δικαίωμα επί του ΔΕ. Εξειδικεύεται η αόριστη νομική έννοια της υποβολής αίτησης χορήγησης ΔΕ «χωρίς συγκατάθεση του δικαιούχου». Εξετάζεται η παράνομη αφαίρεση της εφεύρεσης και η κατάθεση αίτησης χορήγησης ΔΕ κατά παράβαση νομοθετικής διάταξης, όσο και κατά παράβαση συμβατικής πρόβλεψης ως προς τον καθορισμό του δικαιούχου. Παράλληλα, αναπτύσσονται τα ζητήματα του βιομηχανικού απορρήτου, των εφευρέσεων εργαζομένων, των δικαιούχων κοινής εφεύρεσης, όπως και της κάλυψης των κενών που προκύπτουν από την ύπαρξη ασαφούς ή άκυρης συμβατικής πρόβλεψης. Γίνεται αναφορά στα ενεργητικά και στα παθητικά νομιμοποιούμενα πρόσωπα, όπως και στον προσωπικό χαρακτήρα της αγωγής και στην άμυνα του εναγομένου. Εξετάζεται ακόμη η φύση, η υλική και τοπική αρμοδιότητα εκδίκασης της αγωγής διεκδίκησης, το αντικείμενο και το αίτημά της, με αναφορές στα βασικά ευρωπαϊκά δίκαια ευρεσιτεχνίας όπως και στις προϊσχύσασες διατάξεις του ελληνικού δικαίου. Διερευνάται η δυνατότητα λήψης ασφαλιστικών μέτρων για την  προσωρινή ρύθμιση της κατάστασης μετά την άσκηση της αγωγής διεκδίκησης, ιδίως υπό το φως της νέας διάταξης του άρθρου 17Β του ν. 1733/1987 και σκιαγραφείται το επιτρεπτό πεδίο διαιτητικής επίλυσης των εφευρετικών διαφορών.
Η μελέτη συμπληρώνεται με την ανάπτυξη των αποτελεσμάτων της αγωγής διεκδίκησης με γνώμονα την ωριμότητα της δικαστικής κρίσης και τις αναγκαίες δικαιοπολιτικές επισημάνσεις στην σύνοψη και τα πορίσματα.