Ορμή,
μπροστά μου όταν περνάς
κι εγώ που μες στις σκέψεις μου
οτιδήποτε ωραίο
απ’ τη φρίκη το περνάω,
στην κόλασή μου την καλοσύνη σου
βαρέθηκα να καίω.
Στην ψυχή μου
μέσα της εισδύει
ειρωνικά η ομορφιά σου,
τον άγγελο υπνωτίζει
και το κτήνος γαργαλάει
που καίγεται, διψάει
να σε κατακτήσει.
Πώς τελειώνουν οι μεγάλοι έρωτες;
Πού τα όμορφα λουλούδια ανθίζουν;
Πώς γεννιούνται τα όμορφα αστέρια;
Τι θυμούνται οι γέροι και δακρύζουν;
Όση ομορφιά βλέπει η ματιά μου,
τόση μοχθηρία ρέει μέσα απ’ την καρδιά μου.
