Η λύση στη δομική κρίση του καπιταλισμού δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εκτός των τειχών του. Για να επιτευχθεί, όμως, κάτι τέτοιο είναι ανάγκη ευρύτερες λαϊκές μάζες να τολμήσουν αυτήν την έξοδο, υπερνικώντας τη δύναμη της συνήθειας, η οποία, όπως καταδεικνύεται από την ιστορική εμπειρία και τις αναφορές σημαντικών στοχαστών όλων των εποχών, είναι πανίσχυρη.

Από την άλλη, όμως, το ίδιο ισχυρή είναι και η ανάγκη της ελπίδας για έναν διαφορετικό καλύτερο κόσμο. Και αυτή η ελπίδα, η οποία όταν στηρίζεται στην πραγματικότητα, όπως ο μαρξισμός, μετατρέπεται σε επιστημονική ουτοπία, αποτελεί σήμερα μια πραγματική δυνατότητα που προσφέρεται στην ανθρωπότητα για να βγει από το λιβάδι των δακρύων. Γι’ αυτό και οι πάσης φύσεως υποστηρικτές του κυρίαρχου συστήματος συνεχίζουν να την καταπολεμούν λυσσαλέα με σαθρά επιχειρήματα και διαστρεβλώσεις.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και αριστερές δυνάμεις είτε αποκηρύσσουν αυτήν την ουτοπία είτε την επικαλούνται, αδιαφορώντας για τον δρόμο που οδηγεί σε αυτήν. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι εκμεταλλευόμενοι τα ρήγματα που δημιουργεί η αντιμετώπιση της κρίσης από τους κυρίαρχους, στη δύναμη της συνήθειας των κυριαρχούμενων, να ανοίξουμε τον δρόμο προς τη διεκδίκησή της.

Αυτός ο δρόμος σίγουρα απαιτεί την ιδεολογική πάλη. Αυτή, όμως, πόσω μάλλον που διεξάγεται από τα λαϊκά στρώματα εκτός έδρας και με στημένο διαιτητή, είναι ανεπαρκής από μόνη της για να ανατρέψει τις κυρίαρχες αξίες και τη μοιρολατρία. Γι’ αυτό και χρειάζεται να συνδυαστεί με τον αγώνα για ένα νέο αντισυστημικό μεταβατικό «Είναι», το οποίο θα πρέπει να στηρίζεται στο κεκτημένο επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών μαζών και να στοχεύει στην επαναστατικοποίησή του. Με βάση τα παραπάνω, στο παρόν βιβλίο ιχνηλατείται το περιεχόμενο αυτού του νέου «Είναι».