Ο Ολιβιέ Πασάν είναι ένας αστυνόμος πιστός στη Γαλλική Δημοκρατία, όπως οι παλιοί Γιαπωνέζοι πολεμιστές ήταν πιστοί στον σογκούν, τον μεγάλο στρατηγό. Παράτολμος, πεισματάρης, ευθύς και αδιάφθορος, συχνά παρακάμπτει το γράμμα του νόμου και ρίχνεται στη μάχη, ακολουθώντας τον δρόμο του ενστίκτου. Δεν φοβάται τον θάνατο, αλλά μια ζωή φορτωμένη με τύψεις και αχρειότητα. Πιστεύει πως η δράση είναι η κατάλληλη θεραπεία για όλα τα δεινά: στον κόσμο των βορειοδυτικών προαστίων του Παρισιού, στις ευαίσθητες αστικές ζώνες όπου ζουν κυρίως μετανάστες απ’ τη Βόρεια Αφρική, στις καυτές συνοικίες όπου κυριαρχούν η βία και το κακό, εκεί ακριβώς όπου οι χειρότεροι εφιάλτες θα γίνουν πραγματικότητα. Κάποιος μανιακός, με δισυπόστατη σεξουαλική φύση, ένα ανδρόγυνο ον μεγαλωμένο μες στην εγκατάλειψη, τη βία και την ταπείνωση, γίνεται κατά συρροή δολοφόνος εγκύων γυναικών και των βρεφών τους. Ο Ολιβιέ Πασάν, έχοντας μία καταδίκη στην πλάτη του για κατάχρηση εξουσίας και ανυπακοή, αποκηρυγμένος απ’ τους ανωτέρους του, θα εξαπολύσει κυνηγητό εναντίον του παρανοϊκού δολοφόνου, μόνος του σαν ρονίν, σαν μοναχικός δηλαδή σαμουράι που δεν ανήκει σε κανέναν κύριο αλλά υπακούει αποκλειστικά στους δικούς του νόμους του θάρρους, του δικαίου και της ηθικής.

Όμως και στην προσωπική του ζωή, ο αστυνόμος Πασάν έχει να παλέψει με άλλους εφιάλτες, ίσως ακόμα τρομακτικότερους. Ποια είναι στην πραγματικότητα η Γιαπωνέζα γυναίκα του, η Ναόκο Ακουταγκάουα; Μια μοιραία ύπαρξη με χαλύβδινο χαρακτήρα και εξωτική ομορφιά; Μια μυστικοπαθής και αντιφατική γυναίκα; Ή μια ύπαρξη ευάλωτη, μοναχική και τρομαγμένη, καταποντισμένη στη δίνη των προσωπικών μυστικών της, η οποία παραπαίει ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον δυτικό κόσμο της ελευθερίας και τον κόσμο των πατρογονικών αξιών και δεσμεύσεων;

Ένα μυθιστόρημα πλούσιο σε δράση και συναισθήματα, σε μυστήριο και συνεχείς ανατροπές. Σκληρό και ταυτοχρόνως τρυφερό, ακραίο και γοητευτικό. Μια σκέψη πάνω στα χάσματα αλλά και στις γέφυρες μεταξύ δυτικού και ιαπωνικού πολιτισμού. Μια καταγγελία της βίας και της ωμότητας των σύγχρονων μητροπόλεων, που μόνο βία και ωμότητα μπορούν να γεννούν, διαιωνίζοντας έτσι έναν κύκλο φρίκης. Το Καϊκέν αποτελεί επίσης ένα βιβλίο-φόρο τιμής τόσο στα λογοτεχνικά είδη του αστυνομικού, του ψυχολογικού θρίλερ, του τρόμου, του περιπετειώδους μυθιστορήματος, όσο και στον κόσμο του κινηματογράφου, με σαφείς αναφορές στον Κουέντιν Ταραντίνο (KillBill), κυρίως όμως στις ταινίες των δύο μεγάλων σκηνοθετών του ιαπωνικού κινηματογράφου, του Κέντζι Μιζογκούτσι και του Ακίρα Κουροσάουα.